Ik weet niet wat zwaarder is, een fulltime week werken of zes dagen alleen op vakantie met een hypergevoelige kleuter. Fijn? Jazeker, maar laten we zeggen dat ik weer wat waardevolle inzichten heb opgedaan.

Aanpassen en genoegen nemen met minder

Mijn weekje weg met mijn dochter stond vooral in het teken van deze twee dingen.
Eindelijk kon ik weer eens naar mijn tweede favoriete vakantieland: Spanje. Het land waar ik mij altijd thuis voel. Ditmaal dus voor het eerst alleen met mijn dochter.
Van te voren wist ik dat het aanpoten zou worden. Ik heb daarom bewust gekozen voor alle gemakken en voorzieningen die ik me kon bedenken en veroorloven. Vliegen vanaf Rotterdam, lees: vlakbij huis. Een hotel aan het strand, met verschillende zwembaden op het terrein. Een luxe hotelsuite voor vijf personen. Een, zoals ik dat graag noem, door-lopend buffet. Voeg daar prachtig weer aan toe en je zit gegarandeerd gebakken. Appeltje, eitje zou je denken... Nou niet dus.

Geen een kind is gemakkelijk

Het hoort er nou eenmaal bij dat kinderen wel eens vervelend, humeurig, ziek of moe zijn.

Mijn dochter had deze zes dagen last van alles bij elkaar.  Een virusje onder de leden, moe, veel pijntjes en gemopper .
Ze had tijd nodig om te acclimatiseren. Wennen aan het hotel, het weer, de drukte, het Spaanse dag- en nachtritme en nog heel veel andere zaken.

Daar komt nog bij dat zij door vakanties die samenvallen, haar vader ruim twee en een halve week niet ziet. Met als gevolg dat ik met een intens verdrietig meisje zit dat regelmatig in huilen uitbarst. Iets waar ik alleen maar op kan reageren met een knuffel en een 'Nog even en dan zie je hem weer'.

Tijd voor plan B.

Tot zover mijn schets van alle vakantieperikelen. De combinatie ervan maakte dat de minimale plannen die ik vooraf had gemaakt, zoals toch een klein beetje van het stadje verkennen, al vrij snel in rook opgingen.
Een fles water en een zak chips halen bij de supermarkt aan het einde van de straat was al één groot drama. Want 'mama, ik heb pijn', 'mama, ik ben moe', 'mama, ik mis papa' en 'mama, ik ben ziek'. In willekeurige volgorde en op repeat, maken al gauw dat je je eerst goed achter je oren krabt voor je nog een poging waagt. Tijd dus voor plan B.

Van een klein beetje, naar helemaal niets

Ergens op dag drie, dus precies halverwege onze mini-break, besloot ik al mijn ideeën over wat er minimaal gedaan dient te worden tijdens een vakantie los te laten. Met enige schaamte gek genoeg. Want ja, je moet toch op z'n minst weten hoe de omgeving eruit ziet? Maar nee lieve mensen, verder dan een paar straten om het hotel ben ik niet geweest. Zelfs het strand heb ik slechts enkele keren kort bezocht en dat was voornamelijk zodat mijn dochter kon schommelen in de speeltuin die daar stond.

Vakantie inzicht nr. 1

Wat hebben we dan wel gedaan? Aan het zwembad liggen, bunkeren aan het door-lopend buffet, ijsjes gehaald, uitgebreid geschommeld, middagdutjes en iedere dag geëindigd met de kinderdisco.
Terwijl ik daar urenlang lag aan dat heerlijke zwembad dacht ik na, over wat er nou eigenlijk echt belangrijk is op dit soort momenten. Voor mij is dat maar één ding: dat mijn dochter het naar haar zin heeft.

En ja, dat had ze, zolang er nagenoeg niks moest. Geen druk, geen haast, geen lange wandelingen. Lekker een beetje poedelen in en om het kinderbad en spelen met leeftijdsgenootjes.
Dus inzicht nr. 1, ook al is het een open deur,  als je kind(eren) blij is (zijn), dan ben jij dat ook.

Vakantie inzicht nr. 2

Ook dacht ik na over mijn eigen behoeften. Ik kwam tot de conclusie dat opnieuw hier de neiging om mijn tijd altijd zo productief mogelijk te gebruiken de kop op stak. Altijd iets moeten doen om iets te zijn. Maar ik moest toegeven dat ik zo schaamteloos aan het genieten was op mijn ligstoel in de heerlijke Spaanse zon, met een drankje in mijn hand en het aanzicht van mijn spelende meisje.

Dus niet alleen voor haar, maar ook voor mij was het fijn om weer even echt los te laten. Blijkbaar heb ik daar situaties voor nodig die mij hiertoe dwingen. Zoals mijn eerdere San Pedro ervaring. Aldus inzicht nr. 2.

Energie besparen

Gewoon een paar dagen volkomen onproductief zijn. Loslaten wat ik denk te moeten doen. Even niet bijdragen aan een betere wereld. Behalve wellicht in de vorm van een glimlach naar iemand die het nodig heeft en zo min mogelijk eten verspillen bij het door-lopend buffet.

Zijn wat mijn dochter nodig heeft op dit moment, een ontspannen, liefdevolle moeder die deze zes dagen niet zo veel van haar (en zichzelf) vraagt. Dat bespaart ons beiden een hoop kostbare energie.

Mijn persoonlijke boodschap aan jou

Mocht je je nu of later in een soortgelijke situatie bevinden, dan is de kans groot dat je net als mij eerst je teen een paar keer flink moet stoten aan de spreekwoordelijke steen.

Maar denk dan terug aan wat je hier zojuist gelezen hebt en weet dat je bij deze van mij hoogst persoonlijk toestemming hebt gekregen om voor een kortere (of iets langere) periode al dat 'moeten' te laten varen.

Wees maar even totaal nutteloos. Geloof me, het is HEERLIJK ;-).