Het wordt steeds populairder. Hoe harder de overheid roept dat het gevaarlijk is, hoe meer mensen nieuwsgierig worden naar wat plantmedicijnen  voor hen kunnen betekenen. En terecht, want de resultaten liegen er niet om.

Plantmedicijn, wat is dat eigenlijk?

Voor wie niet weet waar ik het over heb. Plantmedicijnen zoals bijvoorbeeld Ayahuasca en San Pedro worden al duizenden jaren gebruikt door inheemse volken voor heling en transformatie. Het zijn drankjes gemaakt uit een specifiek soort plant die je tijdelijk in een andere staat van bewustzijn brengen en zorgen voor diepgaande inzichten.

Het gebruik van plantmedicijnen wordt meestal in ceremoniële setting gedaan onder begeleiding van een sjamaan. Gezien de intensiteit ervan zou ik ook niet anders aanraden dan om het op deze manier te doen.

Grootmoeder Ayahuasca...

Drie jaar geleden had ik mijn eerste ervaring met Ayahuasca en ik ben niet meer de persoon die ik was voor dat moment. Het heeft mijn leven compleet veranderd in positieve zin. Mijn gekozen thema was zelfliefde. Ik wilde weer van mezelf leren houden. Natuurlijk is dat niet van de een op andere dag gelukt. Het is een proces geweest met vallen en opstaan, waar 'grootmoeder' Ayahuasca mij een gigantische boost in heeft gegeven.

Grootvader San Pedro

Enkele weken geleden heb ik mij gewaagd aan de mannelijke tegenhanger van Ayahuasca, San Pedro. Uiteraard ook in een groep en onder professionele begeleiding van een geweldig team. Van de vele inzichten die ik heb mogen ontvangen is er een in het bijzonder die ik hier met jou wil delen, en die heeft te maken met het begrip ‘Tijd’.

Stop de tijd

Je besef van tijd is tijdens zo’n ervaring namelijk nagenoeg weg. In mijn dagboek omschrijf ik het als volgt: ’een moment duurt daar vele momenten’. In real life ben je gemiddeld zo’n 12 tot 16 uur lang in een trip. In mijn beleving ben ik meer dan een week weggeweest. Naast dat het een bekend verschijnsel is dat je die uren als vrij lang kunt ervaren, zat hier ook echt een les in voor mij. Ik ben letterlijk in de vertraging gezet. Alsof voor het eerst in mijn volwassen leven iemand anders voor mij op de rem trapt, mij volledig tot stilstand brengt en laat voelen wat ik eigenlijk aan het doen ben.

Zij die rust predikt, weet niet wat rust is

Hoe ik als oprichter van EASE your senses eigenlijk altijd maar aan het rennen ben. Structureel een gevoel van haast ervaar. Zelfs als ik rust neem, nooit echt de rust ervaar om tot rust te komen. Volg je me nog? 

Hoe vaak heb ik tijdens mijn ceremonie niet gedacht ‘oké, nu heb ik wel genoeg inzichten gehad, laat het maar weer stoppen’. Om steeds opnieuw tot de conclusie te komen dat het nog heel erg lang zou gaan duren. Hoe de spirit van de San Pedro cactus me liefdevol doch dringend verzocht om me er gewoon aan over te geven. De tijd letterlijk los te laten.

Tijd, hebben ze in andere dimensies geen boodschap aan.

Hoe zit dat met jou?

Vanuit die ervaring voel ik dan ook het verlangen om jou als lezer te vragen: hoe zit dat met jou? Is jouw leven een aaneenschakeling van rennen van het ene naar het andere moment? Sta jij wel eens echt stil als je stil staat? Als je een moment voor jezelf neemt, hoe aanwezig ben je dan? Of is het meer een braaf uitgevoerde taak op jouw lange to do lijst die je afgevinkt wilt hebben? Zodat je in ieder geval tegen jezelf kunt zeggen dat je je rust genomen hebt.

Realiseer jij je dat rust meerdere lagen heeft? Je kunt heel goed stil zitten op een stoel en alsnog veel te druk zijn in je hoofd. Zelfs tijdens het mediteren.

Uitnodiging

En mag ik je uitnodigen om na die kritische blik naar jezelf, ook eens echt een moment te nemen waarin je op de rem trapt. Bijvoorbeeld door een dag ergens naartoe te gaan waar je even los kunt komen van het alledaagse moeten. Wat kan jou helpen om te vertragen?

Probeer deze gedachte eens mee te nemen tijdens een rust moment. Hoe aanwezig ben ik? Kan ik echt alles loslaten, of ervaar ik zelfs nu een gevoel van tijdsdruk en haast?

Jij of het leven?

Want het gevaar is dat als we het niet zelf doen, we niet alleen een heleboel moois mislopen, maar de kans ook groot is dat het leven vroeg of laat op een minder fijne manier ingrijpt. Want we zijn niet gemaakt voor een eindeloze sprint. Het leven is zoveel mooier als we regelmatig even stil staan en genieten van het uitzicht.