Zo nu en dan wensen wij het de ander in een moment van frustratie toe: 'Zak er maar in'. Waarin dan precies? Nou, in je eigen shitzooi!

Niet wetende dat je de ander eigenlijk iets enorm waardevols toewenst. 

Pijn is niet fijn

Ik hoef niemand te vertellen dat we van nature geneigd zijn om pijn en onprettige gevoelens  te vermijden. We zijn pijnvermijdende wezens wordt er ook wel gezegd.

Pijn betekent gevaar, ongemak, of mogelijk zelfs een bedreiging van ons voortbestaan, dus willen we er niet aan en zoeken we afleiding, verdoving of lopen we ervoor weg.

Verzet vs overgave

Maar daar komt het weer, weglopen voor jouw gevoelens is een vorm van verzet. Je accepteert niet wat er is. Terwijl het Universum juist niets anders van ons vraagt dan overgave aan dat wat is. Ongeacht of het fijn voelt of minder fijn voelt.

Verzet blokkeert de stroming van Source, overgave zorgt ervoor dat alles kan blijven stromen.

Mag je dan nooit meer een pijnstiller slikken? Natuurlijk wel! Het zit hem meer in de manier waarop je het 'nu' durft te beleven. Je bereidheid om iedere ervaring ten volle aan te gaan, zonder oordeel of stiekem mentaal uit te checken.

Die ene collega

Bijvoorbeeld... Je zit op kantoor en de collega naast je heeft een gigantisch slecht humeur. Hij laat met iedere zucht en met ieder woord blijken hoe het leven hem tegen zit. Zijn energie vult en kleurt de ruimte en jij wilt niets liever dan je er van distantiëren. Bijvoorbeeld door ergens anders te gaan zitten, juist te blijven en er iets van te zeggen of overdreven vrolijk te gaan doen bij wijze van tegenreactie. Allemaal volstrekt logische reacties waar niemand jou ongelijk in zal geven. Echter is er in alle gevallen sprake van het niet accepteren van de situatie zoals die is. Waardoor juist de weerstand in jou zich verder opbouwt en jouw energie sneller weglekt dan je 'hippopotomonstrosesquippedaliofobie' kunt zeggen.

Het was weer zover

Zo had ik laatst wat momenten waarop mijn zeer gewaardeerde, terugkerende thema weer op mijn deur kwam kloppen. Met alle bijbehorende gevoelens en gedachtes die, zo kan ik je vertellen, niet erg prettig zijn.

Natuurlijk kan ik dan uitgebreid gaan analyseren waarom dit nu boven komt (vermijding van het gevoel), of een strategie bedenken over hoe ik het dit keer op denk te gaan lossen (verzet). Inmiddels weet ik dat dat nergens toe leidt.

Zak door alle lagen heen

Mijn brein is al min of meer geprogrammeerd in het volledig willen ervaren van alles wat zich aandient. Zo bleek ook nu, want ik hoorde in gedachten steeds: 'Zak er maar in'.

Ja, daar kon ik de humor wel van inzien. De humor en de wijsheid.

'Zak maar lieve Lenore, in jouw situatie, jouw onzekerheid, jouw angsten en jouw frustratie. Kortom, jouw eigen shitzooi. Voel het maar, zie het maar voor wat het is. Beginnend met de eerste laag van de rauwe realiteit. Steeds verder tot de diepe, onbeschrijflijke schoonheid die je alleen kunt zien wanneer je dieper en dieper zakt in acceptatie.'

And *poof* it's gone

En dat deed ik. Steeds als het zich aandiende, als het gedachtentreintje weer van voor af aan wilde beginnen. Aanschouwen en omarmen zonder oordeel. Met als gevolg dat mijn geliefde thema eigenlijk vrij snel naar de achtergrond verdween en nu al een tijdje nauwelijks waarneembaar is. Want het mag er zijn en dus vraagt het geen aandacht meer. Mooi toch hoe dat werkt!

Zak er maar in!

Dus lief medemens, vanaf vandaag wens ik het iedereen toe die even niet zo lekker in zijn vel zit of zich rot voelt. Ik nodig je uit om hetzelfde te doen. Misschien niet hardop, want je loopt het risico een willekeurig object naar jouw hoofd te krijgen. Maar dan toch zeker in gedachten. Wetende dat dit het mooiste is wat je iemand kunt gunnen in zo’n situatie. Dat hij of zij er met een volledig bewustzijn in kan zakken, kan voelen wat er te voelen valt. Om van daaruit in de rust, acceptatie en vervolgens bij zijn of haar kracht te komen. 

Niets is krachtiger dan het besef dat je werkelijk nergens voor hoeft te vluchten.

Jeetje, wat ga je het leven dan anders ervaren.