Hoe een privé Bachata les op eigen zolder mij niet alleen de basis leerde van deze prachtige dans maar ook een mooie boodschap van het Universum opleverde. 

Ergens waar niemand ons ziet

Een privé Bachata les op mijn eigen zolder, daar kon ik geen 'nee' tegen zeggen. Niet in de eerste plaats vanwege mijn twee linkerbenen in combinatie met een flinke dosis onzekerheid als het om dansen in duo’s gaat. 

De stap naar een dansschool is voor mij nu nog veel te groot. 

De angst dat ik over mijn eigen benen struikel of te vaak op de tenen van mijn partner ga staan, wint het van mijn nieuwsgierigheid en passie voor deze muziek en dansstijl.

Toen het onderwerp voor de zoveelste keer ter sprake kwam en een van mijn kennissen die mij op een feestje had zien dansen mij verzekerde dat ik dit zo onder de knie zou hebben, ging ik overstag.

‘Maar dan wel op een plek waar niemand ons kan zien’, was mijn verzoek. Dat werd dus mijn zolder.

De pasjes zijn niet moeilijk

Na wat uitleg ging al gauw de muziek aan, want dansen kun je het beste leren door het te doen. De bewegingen had ik al vrij snel onder de knie. Luister, ik ben half Surinaams, met dat ritmegevoel zit het wel goed. Waar de moeilijkheid voor mij in zit is het volgen. Of beter gezegd: mij laten leiden door iemand anders. In dit geval mijn danspartner.

Hoe moeilijk kan het zijn zou je denken? Heel moeilijk dus als je dat niet gewend bent!

Tijdens het dansen merkte ik dat ik veel in mijn hoofd zat. Ik moest toch weten welke kant we op zouden gaan en wat de volgende move zou worden. Of liever nog daar ook een stem in hebben! 

Maar nee: ‘Volg mij maar’, kreeg ik steeds te horen.

Dansles of volgles?

Dus het waren lang niet alleen de basispasjes die ik te leren kreeg maar vooral ook tips en trucs waardoor het samenspel van leiden en volgen steeds soepeler zou verlopen.

Zo bestond een deel van de les uit het leren hoe ik een stevig frame kon vormen samen met mijn danspartner. Want als dat stevig genoeg is, dan voel ik automatisch welke kant hij op wil en kan hij mij makkelijker leiden.

Eerlijk is eerlijk, het werkte wel. En alhoewel het nog lang niet allemaal vanzelf ging heb ik tijdens mijn eerste dansles een aantal waardevolle inzichten op gedaan waarbij ik overeenkomsten zie met het leven in overgave. Zie jij ze ook?

1. Bewust volgen

Zolang ik zelf te veel de regie in handen wil houden gaat het mis met dansen. Het werkt echt het beste als ik mij min of meer overgeef aan zijn leiding. Geen twee kapiteins op een schip. Hij leidt, ik volg, einde verhaal.

2. Vertrouw

Als je om wat voor reden dan ook niet op je danspartner kunt vertrouwen, dan vertaalt dat zich naar een stroefheid. Het stroomt niet. Om je hieraan over te kunnen geven moet je kunnen vertrouwen dat de ander het beste met je voor heeft en weet wat hij doet.

3. Blijf in verbinding

Wanneer je je stevig vasthoudt aan de persoon die jou leidt, kun je de subtiele signalen sneller en beter voelen. Hier gaan we naar links, nu maken we een draai, dan gaan we weer naar achteren. 

Op het moment dat je een beetje losjes aan je danspartner hangt, mis je het merendeel van de signalen. Essentieel dus: blijf in verbinding.

4. Geniet

Het allerbelangrijkste tijdens het dansen is dat je ervan geniet! Maak plezier, heb lol en neem het niet te serieus.

Man, wat heb ik genoten tijdens die paar uurtjes. Nooit geweten dat dansen, zelfs als je het helemaal nog niet zo goed kunt, zo leuk kan zijn.

Overeenkomsten met het leven

Zo lag ik ’s avonds in mijn bed nog even na te denken over mijn allereerste Bachata les. Waarbij ik ineens de raakvlakken zag met mijn proces van de afgelopen jaren. Waarin ik de transitie heb gemaakt van de leiding pakken op alle fronten, alles op ratio en wilskracht doen, keihard werken en lang niet altijd genieten. Een dans die op zijn zachtst gezegd nogal stroef verliep. Naar een leven in volledige overgave aan de leiding van het Universum. Je mag het ook God of de Bron noemen. Voor mij is dat hetzelfde.

Ik ben gaan ervaren dat het leven een stuk relaxter en leuker is als je het roer loslaat en volledig vertrouwt op het feit dat jij en alles wat er in jouw leven gebeurt geleid wordt.

Het Universum spreekt

Zo nam het Universum deze avond voor heel even de vorm van mijn danspartner aan en leerde mij dat ik Haar (voor het gemak spreek ik over het Universum in vrouwelijke vorm) bewust mag volgen en niet alles zelf hoef te bedenken en plannen. De weg ontvouwt zich terwijl ik haar bewandel en ik hoef niet te weten wat er over tien stappen gaat gebeuren. Ik mag Haar letterlijk stap voor stap of pasje voor pasje volgen.

Ook liet Ze mij weten dat ik haar volledig mag vertrouwen en dat Zij het beste met mij voorheeft. Dat Ze mij opvangt als ik mijn evenwicht verlies en dat de levensdans die Zij voor mij in petto heeft al mijn dromen overtreft.

Ze leerde me dat ik met Haar in verbinding mag blijven zodat ik de vele signalen die Zij mij geeft kan oppikken. De wegwijzers hangen zo'n beetje op iedere hoek van iedere straat, maar als ik uit verbinding ben met mezelf en met Haar, dan zal ik ze steeds weer over het hoofd zien.

Tot slot leerde ze me dat ik in dit alles mag genieten van het proces. Niet de bestemming is het doel maar de reis. En wat is het dan eeuwig zonde als je daar niet voor de volle 100% van geniet!

Een laatste boodschap

Het Universum zou het Universum niet zijn als ze me niet zou belonen met een schouderklopje. Zo eentje die maakt dat de onzekerheid die je soms ervaart in een klap afneemt of zelfs helemaal verdwijnt.

Als kers op de taart gaf Zij mij na een avond lang dansen nog een boodschap mee. Eentje die ik bij deze ook aan jou schenk. Je leest dit ten slotte niet voor niks:

Je hebt geen enkele reden om zo onzeker te zijn, je doet het al HARTSTIKKE goed!