Ben jij voor Israël of Palestina? Mag ik een derde optie voorstellen? Een alternatief waar we ons, hopelijk, allemaal in kunnen vinden. Ongeacht aan welke kant je staat, dit blog is voor iedereen wiens hart huilt voor de vele onschuldige burgers die slachtoffer zijn van dit langslepende conflict.

Waarom dit onderwerp?

Waarom ik op de website van EASE your senses over zo’n gevoelig onderwerp schrijf heeft meerdere redenen. Een daarvan is dat ik weet dat gevoelige mensen dit soort tragische gebeurtenissen intens diep meebeleven. Zelfs zonder het nieuws te volgen kun je het vanuit de collectieve energie voelen.

Het gevoel van machteloosheid is groot als je hoort wat er in een ander deel van de wereld gebeurt, wetende dat er zo weinig is dat je kunt doen. Ieder beeld, ieder verhaal uit de media kan blijven hangen op je netvlies en je dagenlang achtervolgen. Je vraagt je af ‘Wat kan ik in Godsnaam doen om de wereld een beetje beter te maken’. Mijn blog is deels bedoeld om te inspireren tot een antwoord op die vraag, maar vooral ook om mijn hart te luchten na veel te lang zwijgen.

Persoonlijke betrokkenheid

Ik til mijn pen op vanwege mijn persoonlijke betrokkenheid bij dit onderwerp. De oorlog tussen Rusland en Oekraïne is eveneens verschrikkelijk maar daar ben ik nog nooit geweest. Evenmin heb ik gesprekken gevoerd met Russen of Oekraïners. Ik voel me dus ook niet geroepen om daar uitspraken over te doen op basis van een paar nieuwsberichten en een wat websites die ik erover gelezen heb. 

Het land Israël daarentegen en het Joodse volk lopen als een rode draad door mijn leven. Toen ik een jaar of 3 jong was kreeg mijn neef een relatie met een Israëlische vrouw. Zij is hier in Nederland komen wonen en omdat mijn moeder en neef destijds hecht waren, bracht ik vele uren door met hem en zijn inmiddels vrouw. Als kind was ik haar lievelingetje. Ze gaf me altijd cadeautjes uit haar land. Videobanden met Israëlische kinderliedjes, boekjes, speelgoed. Ze leerde me Hebreeuwse woorden, maakte traditionele lekkernijen voor me en vertelde trots over haar familie en de plek waar zij vandaan kwam.

Heel vaak zei ze dat als ik oud genoeg was, ze mij mee zou nemen naar haar land. Wat vreemd genoeg werkelijkheid werd, toen we na elkaar jaren uit het oog te zijn verloren, ‘toevallig’ dezelfde vlucht naar Tel Aviv hadden geboekt tijdens mijn allereerste reis naar Israël. 

Het land ontdekken

Negentien jaar oud was ik toen ik voor het eerst voet zette op Israëlische grond. Dit was voor mij de aftrap van meer reizen dan ik kan tellen naar datzelfde land. Ik ben alle hoeken afgereisd en werd verliefd op de schoonheid van de natuur, de diversiteit aan culturen en geloven en hoe ieder dorp en iedere stad letterlijk een andere identiteit heeft, het heerlijke eten, de wonderschone geschiedenis, de shoppingmalls en vooral de mensen.

De Joden en de Palestijnen die op veel plekken gewoon zij aan zij leven. Huh, dat klopt toch niet met het beeld van de media? Die twee voeren toch alleen maar oorlog met elkaar? Niet dus. Maar ja, daar verkoop je geen kranten mee.

Mijn liefde voor dit land zegt ook verder niets over mijn mening over het Israëlisch - Palestijns conflict. Sterker nog, toen ik jonger was wist ik niet eens dat er sprake was van zo’n groot conflict. Ik voelde gewoon een binding met een land, zoals een ander dat misschien heeft met Italië of Suriname.

Ook ik was bevooroordeeld

Afijn, je kunt je voorstellen dat met zo’n voorgeschiedenis ook ik mij schuldig heb gemaakt aan het, onbewust weliswaar, zien van vooral de tragiek aan Joodse zijde. Buiten de geschiedenis van de Holocaust om ken ik de persoonlijke verhalen van vele, seculiere Joodse mensen die zich nergens ter wereld nog veilig voelen. Die niet zichtbaar of openlijk kunnen zijn wie ze zijn omdat de kans groot is dat ze worden aangevallen. Die zich genoodzaakt voelen om terug te keren naar dat stipje op de wereld waar ze ‘veilig’ en zichzelf kunnen zijn. Ja, ook nu en ook in Nederland gebeurt dit.

Discussies vermeed ik

Ik had moeite met de nieuwsberichten die jarenlang erg anti-Israël qua toongeving waren. Iets wat de laatste tijd compleet omgekeerd lijkt.

Wanneer er in mijn omgeving een discussie werd gestart over de kwestie Israël - Palestina, dan maakte ik dat ik wegkwam. Want het raakte me te diep. Zo diep dat ik begon te trillen bij het horen van de bagger die mensen vaak zonder enige onderbouwing over Joden wisten te verkondigen. Antisemitisme is een nog altijd zeer actuele ziekte die iedere aanleiding grijpt om zichzelf te rechtvaardigen.

Er is ook een andere kant

Maar er is, zoals altijd, ook een andere kant. Er is nog een volk, het Palestijnse volk, dat op brute wijze van haar land is beroofd. Waarvan een deel leeft in een openlucht gevangenis zonder perspectief daar ooit uit te komen. Een volk waarvan iedere familie meerdere leden in de aanhoudende oorlog heeft verloren. Die wonen in een gebied waar in elke straat en op ieder gebouw wel een teken van verwoesting zichtbaar is. Een volk wiens leven voortdurend in het teken staat van angst, verdriet en rouw.

Moet je je voorstellen hoe het is om als kind op te groeien in de Gazastrook. Onder de dagelijkse dreiging van een zoveelste luchtoffensief. Waar het niet ongebruikelijk is dat het hele gebied wordt afgesloten van stroom, water en hulpmiddelen. Waar je opgroeit in armoede en in angst. Onder een regering die dood en verderf zaait en zijn eigen burgers als menselijk schild gebruikt in plaats van ze beschermt. Kun je je dat voorstellen?

En evengoed…

Moet je je voorstellen hoe het is om als kind op te groeien in Israël, waar het ‘normaal’ is dat er met regelmaat raketten door de lucht vliegen en het geluid van het luchtalarm geen oefening is maar standaard een reële dreiging. Waar iedere woning een saferoom heeft en de meeste gebouwen een schuilkelder die beiden ook gebruikt worden. Waar je tijdens een busrit naar school op een drukke plek riskeert slachtoffer te worden van een zelfmoordterrorist die zichzelf het liefst met zoveel mogelijk mensen opblaast. In een land dat zich bewust is van het feit dat een aanzienlijk deel van de mensheid hen geen plek op de wereld gunt, met een voorgeschiedenis vol familieleden die zijn vergast om hun afkomst. 

De geschiedenis heeft geen antwoord

Hoe dieper je in deze materie duikt, mits je het goed doet en niet alleen op basis van bevooroordeelde en incomplete informatie. Hoe meer je erachter komt dat dit verhaal niet een kant heeft, zelfs geen twee maar eindeloos veel kanten. 

Het is een kluwen van tientallen draadjes wol die zover in de knoop zijn geraakt dat deze onmogelijk nog uit elkaar te halen is. 

Je kunt er op talloze manieren naar kijken en je kunt letterlijk duizenden jaren terug de geschiedenis in. Één zuiver antwoord ga je in de geschiedenis niet vinden.

Het is niet een kwestie van ‘Geef het land aan hen of aan hen.’. 

Ik denk dat het tijd is dat we stoppen met terugkijken in de hoop tot een oplossing te komen en in de plaats daarvan vooruit kijken.

Feit is namelijk dat er in het gebied wat nu Israël heet, twee volken (eigenlijk meerdere maar dat is voor nu niet relevant) leven die allebei hun plek op aarde verdienen! Feit is ook dat er veel meer mensen wonen die niets liever willen dan in vrede leven, dan dat er mensen wonen die oorlog willen. Dat moet ons vertrekpunt zijn, niet de geschiedenis.

Wie zonder zonde is...

Wat mij betreft heeft ieder volk het recht om zijn vlag te hijsen. Want ‘wie zonder zonde is, werpen de eerste steen’. Zoals wij ook trots de Nederlandse vlag mogen hijsen bij een willekeurige gelegenheid, ondanks dat door onze voorouders extreem veel leed aan andere volken is gedaan. Voor welk land geldt dit overigens niet? De landen, vooral de grotere naties, zijn bijna altijd groot geworden ten koste van de oorspronkelijke bewoners.

Maar liever nog, stoppen we met het hijsen van een specifieke vlag, of hangen we ze allemaal op? Waarom?

Op het moment dat jij je in een situatie als deze nadrukkelijk schaart achter het ene volk, zeg je daarmee automatisch dat het andere volk er niet toe doet. Je verheft het leed van de een boven het leed van de ander. Je zegt eigenlijk ‘als er een Joods kind overlijd door het geweld dan verhef ik mijn stem tegen onrecht, maar als er een Palestijns kind overlijd dan vind ik dat minder erg’. Of ‘Wanneer een Palestijnse vrouw wordt vermoord dan deel ik mijn woede op social media, maar als er een Joodse vrouw wordt vermoord dan hoor je mij daar niet over’.

Niet ‘zij’ en ‘hun’ maar ‘wij’

Wat als we niet langer een kant kiezen maar ons verenigen? Gezamenlijk een mars lopen, arm in arm waarin we ons uitspreken voor vrede. Ons inzetten voor hulp en bescherming van IEDERE onschuldige burger die in gevaar is. Wat als er Moslims zijn in Nederland die hun huis openstellen voor een Jood om met elkaar te eten en spreken over wat hen verbind als mens. Wat als er Joodse gezinnen zijn die andersom hetzelfde doen. Zodat zij samen kunnen huilen over het ondraaglijke leed wat hen beide is aangedaan. Samen kunnen dromen van een wereld waarin vrede is.

Wat zei Nelson Mandela ook alweer? ‘’Een betere wereld begint bij jezelf’’. 

Bij wat we uitdragen op social media, wat we bespreken tijdens de koffiepauze op kantoor en wat we onze kinderen meegeven. Stimuleer je de tweedeling of de vereniging?

Want alleen dan kunnen we beetje bij beetje toe naar een wereld waarin dit soort extremiteiten geen plaats meer hebben. 

Doe je met mij mee?

Mocht je net als ik geraakt zijn door het conflict Israël - Palestina en een diep verlangen voelen om iets bij te dragen, hoe klein ook. Stel jezelf dan de vraag op welke manier je dat wilt doen en vooral of dit bijdraagt aan een verbetering van de situatie of slechts olie op het vuur is.

Oorlog kent alleen maar verliezers. Tweedeling zaaien houdt dit in stand.

Daarom zet ik al mijn tranen, mijn innerlijk vuur en mijn passie om in een stroom van liefde die ik rechtstreeks naar het hele gebied stuur. Dat alle kinderen daar het mogen voelen terwijl ze dromen van vrede. Dat alle vaders, moeders, broeders en zusters het Licht in zichzelf en elkaar opnieuw mogen zien. Dat er vrede komt voor eens en altijd. Daar en overal ter wereld. 

Doe je mee?

Amen.