De afgelopen weken voel ik een blijdschap die ik lang niet zo sterk heb ervaren. Het leven heeft weer kleur, de dingen die ik doe zijn weer leuk en ik zit lekker in mijn vel. Pas toen mijn hoofd gisterenavond mijn zachte, witte kussen raakte, realiseerde ik me voor het eerst waar die vreugde vandaan komt. Het antwoord verraste me.

Hoe gaat het ècht met je?

Toen ik afgelopen vrijdag met Aad in de auto zat op weg naar Lent voor een interview met Mark Verhees. Kletsten wij zoals gewoonlijk honderduit over de diepere aspecten van het leven als mens. De vraag werd mij gesteld hoe het nu ècht met mij ging. Mijn antwoord luidde: ‘Nou, op zich wel goed eigenlijk.’

Waarop mijn zin natuurlijk direct door Aad ontleed werd. ‘Ik hoor ‘op zich’ en ik hoor ‘eigenlijk’, zei hij. Vervolgens ontstond er een mooi gesprek over de daadwerkelijke boodschap achter mijn woorden.

Mijn conclusie was dat je mij nooit zult horen zeggen dat het fantastisch met me gaat. 

Het leven is voor mij altijd ups en downs, waarbij er in de downs ook ups zitten en in de ups ook downs voorkomen. 

Maar eerlijk is eerlijk, als ik nu zo terugkijk op de afgelopen periode, kan ik oprecht zeggen dat ik er gewoon verdomd lekker in zit. Alles stroomt en ontvouwt vanzelf. Een paar maanden rust heeft mij goed gedaan en een deel van die rust wil ik er zeker in houden. 

Blij om wat geweest is of nog komt

Maar dan de vraag, waar komt dat vreugdevolle gevoel vandaan? Deze laatste weken koppelde ik het gevoel automatisch aan een gebeurtenis die mogelijk zou gaan komen. Want het zou niet voor het eerst zijn dat ik van te voren op een onbewust niveau iets aanvoel wat komen gaat. Zowel bij hele nare als bij hele mooie gebeurtenissen heb ik het meegemaakt. Dat moet het dus wel zijn: Er staat mij iets fenomenaals te wachten… toch? Er hangt iets in de lucht en ik kan het bijna grijpen.

‘Vol verwachting klopt ons hart’, daar is het mee te vergelijken. Als een klein kind dat morgen naar Disneyland gaat en leeft alsof het daar al is.

Of als het blije gevoel daar niet vandaan komt, dan zal het komen door al die leuke momenten van de afgelopen tijd. Mooie ontmoetingen, diepgaande gesprekken van hart tot hart, inspirerende interviews en de complimenten die mijn kant op zijn gekomen. 

The joy from within

Toen ik gisterenavond opnieuw met een glimlach op mijn gezicht ging liggen in bed, wist ik het ineens. Dit gevoel heeft niets te maken met wat komen gaat of wat is geweest. Dit is de vreugde waar ik zo vaak voor heb gebeden en waar ik zo hard voor heb gewerkt. Dit is waar ik twee van mijn favoriete spiritueel leraren Eckhart Tolle en Michael Singer zo vaak over hoor spreken. Dit is de vreugde die van binnenuit komt! Onze meest pure en natuurlijke staat van zijn. 

Waarom voel ik dat dan niet?

Waarom we dat gevoel nauwelijks nog ervaren is omdat het binnenin zo vol zit met opgebouwde spanningen, verdriet, boosheid, teleurstelling, angst en trauma.

Wij leren onszelf en onze kinderen niet meer standaard hoe je om moet gaan met heftige emoties. Alles stoppen we weg, durven we niet te voelen. Dat stapelt zich steeds verder op waardoor we ons niet goed voelen van binnen. Het niet goed voelen wordt onze 'natuurlijke' staat van zijn.

Het mooie is dat je anno 2023 heel makkelijk jouw hele leven kunt leven zonder die steeds vollere kelder ooit op te ruimen. Want we worden de hele dag afgeleid. Je hoeft het helemaal niet aan te gaan. Want we hebben Netflix, suiker, een wijntje, biertje, een peuk, een partner die de leegte in onszelf opvult, een veeleisende baan of een uit de hand gelopen hobby. 

We hebben vaak niet eens door dat er een kelder is vol onaangekeken monsters die op het punt staan jouw woning binnen te treden.

Sterven om te leven

Voor wie mij een beetje volgt, weet dat ik in december, januari en februari een flinke dip heb gehad. Diverse vertrouwde elementen werden uit mijn leven verwijderd. Ik was intens verdrietig en boos. Al die maanden ben ik het volop aangegaan. Het doorvoelen, het opruimen, schoon schip maken. Leuk was het niet. Vrolijk was ik zeker niet, maar ik wist ‘ik moet hier doorheen’. 

Het kwam zelfs tot het punt dat ik voelde dat ik letterlijk geen andere keuze meer had: mijn ego moest sterven. Een diep en pijnlijk proces. Want ik maakte mezelf helemaal gek met mijn veeleisendheid en alle verwachtingen voor mijn leven.

Het ene na het andere inzicht volgde. Ik kon ineens op een dieper niveau loslaten, al die zaken die mij al zo lang in de greep hielden. Alsof de betovering werd verbroken op allerlei vlakken en ik plots weer met beide benen op de grond stond en mijn leven kon zien voor wat het was.

Vreugde, daar ben je dan eindelijk

En nu, na maanden lang al die rotzooi opruimen en monsters aankijken, komt dus ineens dat licht door de barsten heen. Voel ik die innerlijke blijdschap over het leven, mijn leven. Alles is weer mogelijk. Iedere dag kunnen er mooie dingen gebeuren.

Ik zing en ik dans, ik lach en ja ik huil ook. Mijn hart is open, vol liefde. Liefde die ik wil delen met de mensen om mij heen, mijn dochter en zeker ook met mijzelf.

Oké zijn met jezelf

Oké zijn, met jezelf, bij jezelf, in jezelf. Dat is wat ik iedereen gun. Ik geloof niet dat er een weg of een methode is om dat te bereiken. Evenmin een afgebakende periode waarin je dat kunt bereiken. Het is ook geen staat die, zodra je hem bereikt, nooit meer verdwijnt. Het blijft een continu proces. Blijven doorvoelen wat zich aandient op ieder mogelijk moment. Maar ik kan je vertellen, het smaakt wel naar meer.

Door zo nu en dan tijd vrij te maken om alleen te zijn, die eenzaamheid echt op te zoeken, te observeren wat er in je leeft en dat volledig toe te durven laten kom je al een heel eind.
Daarnaast ook zeker zorgen dat er een of meerdere mensen zijn in je omgeving waar je mee kunt praten. Die jou kunnen spiegelen, dingen terug kunnen geven. Omdat je jezelf nogal eens goed in maling kunt nemen en een liefdevolle, kritische blik van een ander daar makkelijker doorheen prikt.

Het derde element wat ik zou adviseren is een focus op zelfliefde. Leer van jezelf houden. Denk niet dat je dat al genoeg doet. Van jezelf leren houden is een proces met vele lagen. Steeds kom je weer een laagje dieper. Het vraagt een investering, in de meest kostbare relatie die je ooit zult hebben in dit leven: de relatie met jezelf.

Mijn wens voor jou

Met een glimlach op mijn gezicht wens ik jou een periode toe vol zelfliefde, waarin je (hopelijk) jouw kelder in durft te stappen met een zaklamp en een stevige bezem. Om daar het nodige werk vanuit liefde te verrichten. Zodat ook bij jou het Licht steeds meer van binnenuit mag gaan schijnen.