Soms is datgene, of in dit geval diegene die je zoekt zo ongelooflijk dichtbij dat we het niet zien. Om vervolgens op een onbewaakt ogenblik je hart in vuur en vlam te zetten en je te overvallen met de vreugdevolle waarheid: Baby, it’s you. It was you all along.

Gij zijt gewaarschuwd

Een kleine waarschuwing vooraf: Mocht je moeite hebben met spiritualiteit en ‘onverklaarbare gebeurtenissen’ dan raad ik je bij deze af om verder te lezen. Aangezien mijn verhaal op geen enkele manier te bewijzen valt en uitsluitend gelezen en begrepen kan worden met het hart.

Zonder verder oponthoud, hierbij mijn verhaal.

Een onmiskenbare aanwezigheid

Veel vrouwen, waaronder ikzelf, ervaren tijdens hun zwangerschap de aanwezigheid van een ziel. Zelfs in de allereerste fase, vlak na conceptie is dit al een mogelijkheid.

Zo heb ik tijdens mijn IVF traject, meer dan een jaar voordat ik zwanger was van mijn inmiddels vijfjarige dochter, een kindje in mij gedragen. Al was het maar voor enkele weken. Uitgerekend op Valentijnsdag, was dit liefde op het eerste gezicht.

Ik voelde een aanwezigheid. Lastig te omschrijven was het maar voor mij overduidelijk. Er was iemand bij me en dat moest wel de ziel van mijn ongeboren kindje zijn. Een aanwezigheid die prettig voelde, liefdevol en wijs. Deze ziel en ik hadden een speciale connectie.

Tot ik op een avond merkte dat de aanwezigheid minder sterk voelbaar was. Om de volgende ochtend wakker te worden in een plas met bloed. Wetende dat het kindje dat ik in mijn schoot droeg er niet meer ging komen. 

Nieuwe zwangerschap, nieuw begin

Het verdriet wat ik toen heb ervaren is niet met woorden te beschrijven. Niet alleen was ik een kindje verloren, maar ik was DIT kindje verloren. Deze ziel, met wie ik mij zo verbonden had gevoeld in die korte tijd dat ze er was. Het heeft lang geduurd voordat ik dit een plekje kon geven.

Natuurlijk hielp het toen ik een hele poos later voor de tweede maal zwanger raakte. Dit keer van een blijvertje. Tijdens deze tweede zwangerschap ervoer ik geen aanwezigheid, geen ziel die bij me was. Vreemd vond ik dat. 

Mijn steeds groter wordende buik was het enige bewijs dat er toch echt eentje aan het groeien was daarbinnen. Na negen maanden mocht ik haar voor het eerst in mijn armen sluiten. Norah noemde wij haar. Vernoemd naar mijn lieve oma Nora en met de prachtige betekenis: Licht. 

Are you still here with me?

Een dochter uit duizenden is ze en ja, natuurlijk ben ik bevooroordeeld maar het is echt waar. Zo mooi, wijs en puur. In alle opzichten een droomkind.

Omdat ik tijdens mijn zwangerschap van haar geen aanwezigheid ervoer is er wel altijd iets blijven knagen in mij. Want wie was dan die ziel van mijn eerste kindje? Was of is zij op een of andere wijze nog aan mij verbonden?

Ik spreek over ‘zij’ omdat ik de indruk had dat het een meisje was. Later ook bevestigd door een vrouw die zogezegd meer ziet en oppikt dan de meesten van ons.

Jaren geleden al voelde ik een nieuwsgierigheid naar haar naam. Ik dacht steeds aan iets dat eindigde op een ‘A’, maar vond geen bevredigend antwoord, dus heb ik het onderwerp laten rusten.

Zij ziet, zij ziet, wat wij niet zien

Mijn dochter Norah heeft vanaf het moment dat ze kon praten laten blijken dat ze wel eens spreekt met kindjes die wij niet kunnen zien. Sommigen van hen noemt ze broertjes en zusjes. Een naam in het bijzonder kwam regelmatig terug. Waarna haar vader en ik de conclusie trokken dat zij wellicht haar ‘grote zus’ zag. Een idee waar wij beiden een goed gevoel bij hadden. 

Zo zei Norah wel eens uit het niets dat zij en een vriendje lang geleden vlogen tussen de sterren, dat ze mij zagen en dat ik zo verdrietig was. Toen hebben ze mij uitgekozen als mama. 

Je kunt bij een kind alles gooien op fantasie maar hier kreeg ik toch wel behoorlijk kippenvel van.

Reset & Re-connect

Afgelopen weekend was ik aanwezig bij een fijne ceremonie van Wiggert Meerman genaamd Reset & Re-connect, waarbij we zowel cacao als een micro-dosis truffels kregen. Tijdens de visualisatie voelde ik een aanwezigheid die leek op de ziel van mijn eerste kindje. Niet heel intens maar ik kreeg door dat zij er was en op een bepaalde manier eigenlijk altijd bij mij is. Een ontroerende en fijne gedachte. Opnieuw raakte ik nieuwsgierig naar haar naam maar er kwam niks door op dat moment. Na afloop van de ceremonie sprak ik met een goede vriend die mij ‘toevallig’ vroeg of ik haar al een naam had gegeven. ‘Nee, nog niet maar dat wil ik wel gaan doen.’, was mijn antwoord.

'Mama, hoe heet ze eigenlijk'?

Toen mijn dochter die avond weer bij mij was, begon ze tijdens het avondeten over het kindje dat voor haar in mijn buik zat. Ik heb haar lang geleden wel eens verteld dat ik eerder zwanger ben geweest maar dat dat kindje nooit ter wereld is gekomen.

Mijn verwondering was groot dat zij uitgerekend nu begon over haar ‘zus’. Ze vroeg me hoe zij eigenlijk heet en ik gaf aan dat ik dat niet weet maar dat ze het altijd zelf kan vragen aan haar.

De volgende ochtend maakte ik haar wakker en het eerste wat ze zei was: ‘Oh, ik ben het vergeten te vragen. Ik ga het nu even doen!’. Ze ging weer liggen en ik liet haar een momentje alleen zodat ik haar niet zou afleiden. Een minuut later ging ze rechtop zitten en riep mij weer bij zich. ‘Ik weet het mama, ik heb het gevraagd: Ze heet ook Norah’.

Ik moest lachen en zei: ‘Oh, dus ik heb twee kindjes die Norah heten.’ Om vrij snel ons ochtend ritueel te hervatten, want we hadden haast.

Baby it's you!

Het duurde zeker een paar minuten voor het besef ineens bij mij binnen kwam van wat ze zojuist had gezegd. Die ‘grote zus’ waar we het vaak over hadden, die ziel waarvan ik dacht dat deze ergens ver weg aan Gene Zijde verkeerde, dat was zij.

Zonder haar uit te leggen waarom gaf ik haar een hele dikke knuffel en veegde snel de vele tranen die opkwamen weg. Baby, it’s you. It was you all along.

Al vijf jaar lang ben je in mijn leven. Voor de tweede maal ben je neergedaald op aarde, alleen ditmaal om te blijven. 

Hier aan mijn zijde

Diep van binnen heb ik altijd geweten dat die eerste zwangerschap nooit bedoeld was om voldragen te worden. Dit was iets wat ik moest meemaken, waar ik doorheen mocht gaan om te komen waar ik nu ben. De ziel die ik voelde, haar ziel, was toen ook niet ‘ingedaald’ maar in volle glorie om mij heen. Sterk voelbaar juist omdat ze nog niet zou incarneren.

De tweede ronde was het anders. Ze kwam terug in de vorm van mijn dochter Norah. De vervulling van een lang gekoesterde wens. 

En nu, nu kijk ik in haar donker bruine ogen en kan ik alleen maar nog meer bewondering voelen voor wie zij is.

Het klinkt misschien vreemd maar op een bepaalde manier voelt het nu nog completer, nog kloppender. Het ontbrekende puzzelstukje is terecht. Mijn eerste kindje is niet ergens daar, ze is hier aan mijn zijde haar Licht aan het stralen. Mijn God, wat ben ik een gezegend mens.