Het leven bestaat uit cycli. Seizoenen, dag en nacht, alles in de natuur bloeit en vergaat. Zo ook ons menselijk leven. Er zijn momenten van hard werken, hetzij uit noodzaak of omdat je er zelf voor kiest. Dat kun je lang volhouden. Maar vroeg of laat zal het leven jou subtiel of minder subtiel vragen om weer een periode van rust in te gaan. Simpelweg omdat ook wij cyclische wezens zijn.

Rust is meer dan een basisbehoefte

Rust is niet alleen een basisbehoefte. Het is nodig om weer helder te kunnen zien. Om na te denken en in te kunnen schatten of het wel zin heeft wat je allemaal aan het doen bent. 

Rust helpt je om de boel in jouw hoofd te ordenen, twee en twee bij elkaar op te tellen en de balans op te maken.

Rust is nodig om lichamelijk op te laden, te herstellen van de roofbouw die je op jouw lijf hebt gepleegd als je lange tijd maar door en door en door bent gegaan.

Uitgerust na een weekje vakantie

Een veel gemaakte denkfout is dat we met een weekendje ontspannen, of na twee weken op de camping in Spanje toch echt wel weer voldoende opgeladen zijn.

Hup, knop om, terug in het gareel en op de oude voet verder.

Terwijl het doorgaans alleen al weken kost om over te kunnen schakelen naar een andere staat van zijn. Want lekker een paar weken op de camping zitten met genoeg afleiding is heerlijk. Maar leg voor de gein jouw telefoon, stapel boeken en tablet eens weg en kijk wat er dan met je gebeurt. De kans is groot dat je dan pas daadwerkelijk voelt wat er zich binnenin jou heeft opgestapeld de afgelopen periode.

Mocht je al de kriebels krijgen bij het idee dan heb ik slecht nieuws voor je: dan pas gaat het echte 'harde werken' beginnen.

Van moeiteloos naar keihard werken

Zelf maakte ik eind vorig jaar min of meer noodgedwongen de keuze om te stoppen met rennen. De laatste jaren ben ik haast zonder dat ik het doorhad steeds een stukje harder gaan lopen. Vanuit passie, drive en creativiteit. Vanuit een positieve mindset. Vanuit het moeiteloos manifesteren.

Ik had een toekomstplaatje voor ogen en daar ging ik voor. Ik volgde alle mindset regels en twijfelde niet aan de uitkomst. Dit zou een succes gaan worden.

Zonder hiermee te willen insinueren dat al deze dingen niet werken, want dat is absoluut niet mijn punt! Ik geloof heel sterk in de kracht van mindset, visualisatie en manifesteren.

Maar de manier waarop het veelal wordt voorgehouden is mijns inziens slechts een deel van de waarheid.

Manifesteren geeft geen spirituele bypass

In dat najagen van mijn dromen kwam ik vanzelfsprekend mijn onzekerheden tegen. Die als trouwe compagnons mijn zijde niet verlaten hadden.

We hebben allemaal zo onze thema’s, die doorleeft en doorvoelt mogen worden. Shortcuts of spirituele bypasses zijn geen optie, al manifesteer je jezelf drie keer in de rondte.

Om een voorbeeld te noemen, social media heeft bij mij sinds dag een mijn onzekerheid gevoed. Een diepgewortelde onzekerheid over hoe mensen over mij denken en de behoefte om door iedereen aardig en leuk gevonden te worden. Die zich uiteraard manifesteert in het uitblijven van veel waardering op social media.

Wat niet gaat veranderen vrees ik, zolang ik hetgeen waar dit een reflectie van is, niet in mezelf weet op te lossen. Energie trekt energie aan zei Janosh in mijn interview met hem en dat is ook wat hier gebeurt.

Naar binnen gaan dus is de sleutel en het niet buiten mij zoeken.

Ogen op de hoofdprijs

Mijn ogen waren gericht op mijn doelen en ik deed er alles aan om ze te bereiken. Het voelde niet eens per se als hard werken op dat moment. Terwijl ik dag en nacht bezig was. Een vrije avond was er niet bij. Rust nemen vond ik moeilijk, ongemakkelijk.

Met een goed getrainde mindset op zak liet ik mij door niets of niemand tegen houden.

Totdat het Universum schijnbaar plotseling aan alle kanten de weg vrij maakte om stil te gaan staan. Dat klinkt misschien heel vriendelijk, maar het voelde eerder alsof mij van alles werd ontnomen. Niet geheel vrijwillig kan ik je vertellen. Waar het eerder voelde alsof overal de rode loper voor mij werd uitgerold en alles vanzelf ging, leek die loper nu verruild voor een spijkerbed met hete kolen.

Ruimte voor wat?

Nu ik zo’n twee en een halve maand op weg ben op mijn vrijgemaakte pad, is er al zo ontzettend veel gebeurd.

Zo kwam er een enorme bak boosheid boven. Boosheid naar God, de zogenaamde helpers aan Gene Zijde en vooral naar mezelf. Waarom was ik zo dom geweest? Ik dacht eindelijk in mijn kracht te staan. Mijn passie en mijn hart te volgen. Dit was toch waar ik al mijn hele leven naartoe heb gewerkt? Dit zou MIJN moment worden. 

Ik dacht geleid te worden, te luisteren naar mijn innerlijke stem. Was het dan allemaal onzin?

Ik ervaar weerstand. Voel mezelf soms compleet nutteloos. Heb moeite met het feit dat ik geen plannen en geen doelen heb gesteld dit jaar. Dat voelt zo onnatuurlijk. Want waar beweeg ik nou eigenlijk naartoe?

Dan is er nog de vermoeidheid die boven komt, in grote golven waarvan ik het einde meestal niet kan zien. Maar ook het opgespaarde verdriet wat nu aan mijn deur komt kloppen.

Jup, je leest het. Rust nemen is echt een feestje.

'Niet mijn wil, maar Uw wil geschiedde'

Helemaal stil staan doe ik niet. Ik werk gewoon tweeëndertig uur in de week en zorg voor mijn vierjarige dochter. Toch voelt dit na zo'n abnormaal drukke periode als rust nemen. 

Als ik thuiskom van mijn werk hoef ik niks anders te doen dan voor mezelf en voor mijn dochter zorgen.  

Iedere dag opnieuw zeg ik hardop in mijzelf ‘niet mijn wil, maar Uw wil geschiedde’. Voor mij met mijn christelijke achtergrond niet geheel onbekend. Maar ik zeg het vooral ook tegen mezelf, om uit die kramp te komen. Mijn drang om alles te willen sturen in dit leven langzaam maar zeker los te laten.

Wat levert het op?

Is het alleen maar ellende? Zeker niet. Tot nu toe ervaar ik veel meer rust.

Ik mediteer vaker, maak tijd voor zelfzorg, wandel bijna iedere dag en eet gezonder.

Beetje bij beetje kom ik in een staat van meer natuurlijke ontspanning. Kan ik het gevoel elke dag op top niveau te moeten presteren los laten.

Ook begin ik langzaam maar zeker de balans op te maken en weet ik in ieder geval heel goed wat ik NIET meer wil.

Nog zo iets, er komen 'ineens' regelmatig bijzondere mensen op mijn pad die mij uit nodigen om dingen te ondernemen in plaats van andersom. Ik hoef er niet meer achteraan te rennen, het komt vanzelf op mijn pad. Dat is pas moeiteloos!

Dromen en synchroniciteiten

Mijn vertrouwen in het volgen van de goede weg heeft een tik gehad.

Maar het regent letterlijk bevestigingen in de vorm van heldere dromen, synchroniciteiten en andere bijzondere tekenenen.

Helemaal zeker weten zal ik het niet, of dit nu 'de bedoeling' is, of ik goed zit. 

Volgens mij is dat juist de essentie ervan: leren leven in overgave en vertrouwen in het NIET weten wat er komen gaat. 

Vanuit het idee dat je geleid wordt door iets of iemand die het veel beter overziet en weet dan jij ooit zou kunnen vanuit jouw menselijk bestaan. Daar ligt volgens mij de uitdaging.

Voor wie hem voelt, voor wie dit klopt... Wellicht is dit jouw moment om in het diepe te springen en te leren leven in overgave.