Maskers af! Ontdek de kracht van authentiek zijn, zelfs als dat kwetsbaar voelt.

Lichtelijk gespannen bel ik de huisartsassistente op voor de uitslag van mijn bloedonderzoek. Terwijl ze me vertelt dat alle waardes netjes binnen het gemiddelde liggen voel ik de teleurstelling in mij groeien. Wat had ik gehoopt dat er fysiek iets mis zou zijn! Dan had ik ten minste een verhaal voor de buitenwereld.

Hoe congruent ben jij?

Heb jij je wel eens afgevraagd hoe congruent jouw binnenwereld is met wat je uitstraalt? Als mensen jou omschrijven, hoe accuraat is dat plaatje dan als je het legt naast jouw eigen beleving? Dit zijn vragen die mij al enkele jaren bezighouden.

Drie jaar geleden stond ik op een podium voor 125 man om mijn meest kwetsbare verhaal te vertellen. Dat introduceerde ik toen aan de hand van twee foto’s. Een prachtige foto uit mijn modellentijd, zo eentje waarop alles klopt. En een foto waarin je mij ziet in al mijn kwetsbaarheid: Vermoeid, make-uploos en in een moeilijke periode.

Dat is geen zelfvertrouwen

Trots vertelde ik over foto 1, dat dat het plaatje is wat ik graag aan de buitenwereld laat zien. De vrouw die alles onder controle heeft, weet waar ze over praat, energiek, fit, stralend en krachtig is. Om vervolgens te benoemen dat ik walgde van foto 2. Want daar zie je de vrouw die alles behalve straalt en ‘in control’ is. 

Enkele jaren en flink wat vallen en opstaan later realiseer ik mij dat ik die kwetsbare versie van mijzelf nooit echt geaccepteerd heb. Het zelfvertrouwen dat ik dacht te hebben, was vooral zelfvertrouwen over alles waar ik minstens een figuurlijke 9 scoorde op een schaal van 1 tot 10. 

De mooie sprongen die ik maakte in mijn carrière bijvoorbeeld, de momenten dat ik er op mijn mooist uitzag, de dagen waarop ik alles van mijn veel te lange to do lijst kon afstrepen. Inmiddels kan ik je gerust verklappen: Dat is geen zelfvertrouwen!

''Zuster, doe mij een lippenstiftje''

Ik ben zo’n type die, al zou ik op de intensive care liggen te vechten voor mijn leven, hoogstwaarschijnlijk nog aan de zuster zou vragen of ze even een lippenstiftje voor me op kan doen. Want als je erover nadenkt is het heel logisch dat als je ten diepste jouw meest kwetsbare zelf nog niet geaccepteerd hebt. Hoe zou je die dan in God's naam aan een ander kunnen tonen? 

Met in je achterhoofd al alles wat je denkt dat ze zullen zeggen of denken.

Ondanks dat dit veelal jouw eigen onzekerheden zijn.

Welke kan jij afvinken?

'Ze vinden me niet mooi genoeg, ze denken dat ik dom ben, in hun ogen ben ik niet goed genoeg, kan ik niet meekomen met de rest.' Dat zijn een aantal van mijn hardnekkige overtuigingen. Welke zijn het voor jou? Welk oordeel vrees jij te ontvangen van anderen of ben je misschien al van overtuigd dat men over je heeft?

Realiseer je je ook dat het vaak jouw diepste kernwonden en daarmee overtuigingen zijn die je onbewust projecteert op de ander?

Ja, ik heb een burn-out

Sinds enkele weken valt er weinig meer aan te ontkennen. Ik heb de term angstvallig vermeden omdat ik er een sterk oordeel over heb. Mensen met een burn-out zijn gewoon mensen die zichzelf niet bij elkaar kunnen rapen na een pittige periode dacht ik. Ik noemde het de afgelopen maanden steevast ‘overspannen’ omdat dit in mijn ogen milder klinkt en dus sneller overgaat. Nu ik voor 100% in de ziektewet zit en opnieuw is uitgesloten dat er fysiek iets aan de hand is moet ik eraan geloven: Ik heb een burn-out en zo voel ik me ook: compleet opgebrand. Ik leef als een oud vrouwtje die na iedere activiteit moet opladen. Mijn lichaam is op en dat laat ze mij weten ook!

Incongruentie als energielek

Vanzelfsprekend ga je nadenken over hoe het zover heeft kunnen komen. Een indrukwekkende  lijst met mogelijke oorzaken heb ik inmiddels verzameld die een voor een onder de loep worden genomen in mijn gedachten.

En daar is ‘ie weer… Mijn super toffe, geschenk uit de hemel, nieuwe leidinggevende heeft al een paar keer aangegeven dat ze het soms lastig te plaatsen vindt, dat wat ze ziet niet overeenkomt met wat ik beschrijf. Ze zegt letterlijk “Lenore, als je dan even aansluit bij een overleg dan sta je als een huis. Je bent scherp, komt met goede ideeën en krijgt dingen voor elkaar.’’. 

Volgens mij is dát precies wat er fout gaat. Al ben ik compleet aan het instorten, dan nog vind ik onbewust een modus om dat zodanig te verbloemen dat niemand het zal merken! Al kost het me letterlijk en figuurlijk mijn lichamelijke en geestelijke gezondheid.

Dat moet, nee mag anders

Nu mijn dagen niet meer gevuld zijn met werk maar er meer ruimte ontstaat voor rust, zelfzorg en zelfonderzoek is dit een van de thema’s waar ik aan werk. Mijn kwetsbare zelf onder ogen zien en van haar gaan houden. Leren wat het is om alle delen van jezelf volledig te omarmen ook als er niet mee te scoren valt. Mezelf niet langer in tweeën te splitsen en alleen trots zijn op al dat goed gaat en negeren of zelfs verafschuwen waar dat niet het geval is.

Ik ben niet perfect…

...en dat hoef ik ook niet te zijn!

Ik verlang ernaar in de spiegel te kijken als mijn haar ontploft is, met een dikke pukkel op mijn kin en de wallen van een koalabeer, om dan met onverminderd veel liefde naar mezelf te kijken.  Ik verlang ernaar om in deze periode waarin ik steeds meer dagen niet tot nauwelijks productief ben en ik mijn waarde dus niet meer op kan hangen aan wat ik allemaal gepresteerd heb, met dezelfde genade en compassie naar mijzelf te kijken waarmee ik naar anderen kijk.

Tot slot verlang ik ernaar dat er straks niet meer twee verschillende versies van mij zijn, waartussen zoveel kostbare levensenergie verloren gaat. Maar dat er nog maar eentje overblijft die aan de buitenkant heel veel meer lijkt op wat er aan de binnenkant ervaren wordt.

Mijn verlangen voor jou

Er zullen genoeg mensen zijn die zich hier niet in herkennen maar ik weet zeker dat er evenzo ook zijn die diep van binnen voelen dat dit ook voor hen geldt. Wellicht dat jij een van die mensen bent. Mocht dat zo zijn dat wens ik jou hetzelfde toe. Dat je voor jezelf mag ontdekken wat de verschillen zijn tussen jouw buitenkant en jouw binnenkant. En meer nog dat je mag leren hoe deze twee weer dichter tot elkaar mogen komen. Opdat het je meer energie en meer vreugde mag brengen. Opdat je hopelijk niet hoeft te komen tot het punt dat je volledig opgebrand bent.

Zodat jij, ik, iedereen zoveel mogelijk zijn authentieke zelf mag belichamen. Want laten we eerlijk zijn, dan zijn we pas echt op ons aller, allermooist!