Goed is goed en kwaad is kwaad? Of misschien toch niet helemaal? Wanneer leren we het meest? Wanneer groeien we het hardst? Meestal als we met onze rug tegen de muur staan. Of we het leuk vinden of niet, tegenspoed is nodig. Ik zou daaraan willen toevoegen: tegenspoed is een zegen.

Aan voorbeelden geen gebrek

Ik zou een boek kunnen vullen met voorbeelden van grote en kleine tegenvallers in mijn leven. Situaties die niet liepen zoals ik dat graag had gezien. Van rotmomentjes waar ik na een paar minuten balen wel weer overheen was tot periodes waar ik zo diep door het stof ging dat ik dacht dat ik er in zou stikken.

Maar dat ga ik niet doen omdat het niet de boodschap is die ik op mijn hart heb vandaag.

Bovendien weet ik zonder enige twijfel dat we allemaal die variatie aan tegenspoed kennen uit ons eigen leven. Misschien zit jij er nu wel middenin? Of ben je er net uit gekomen.

Dit gaat gek klinken

Wat vandaag en de afgelopen dagen steeds opnieuw door mij heen gaat en dit gaat gek klinken: een intens gevoel van dankbaarheid voor een relatief recente vorm van tegenspoed met een hoofdletter T. Een gebeurtenis in mijn leven waar ik ongelooflijk veel moeite mee had. Zonder al te veel in detail te treden, gaat het over iets los moeten laten wat je het liefst voor de rest van je leven vast zou willen houden. 

Een overtuiging die zo sterk is dat het voelt alsof het leven zojuist een grove fout heeft begaan door nou juist dat stuk speelgoed uit je handen te slaan waar je het allerliefst mee speelde.

Adversity

'Adversity 'is het Engelse woord voor tegenspoed en dat vind ik zelf een hele mooie term.

Vele quotes zijn erover te vinden. Zoals “Adversity is one of lifes greatest teachers.’’.

En het is waar. Want nadat dit gebeurde heb ik nog een poos naar mijn lege handen zitten staren. Ik voelde mij slachtoffer, machteloos, onheus bejegend.

Er was sprake van innerlijk verzet en niet zo’n beetje ook! Wat natuurlijk helemaal nergens op slaat, want door je in gedachten te verzetten tegen een situatie verander je hem niet. Het kost je ‘slechts’ al jouw energie, levensgeluk en vreugde. Zeker als je dat langere tijd blijft volhouden.

Van de beademing af

Maar wat deze situatie ook heeft gedaan, juist doordat het voelde alsof ik met mijn rug tegen de muur stond. Of om het nog dramatischer te verwoorden: alsof ik van de beademing werd gehaald en geen andere keuze had dan zelf een manier te vinden om adem te halen. 

Ben ik kei- en keihard aan de slag gegaan met mezelf. Ik moest wel. 

Mijzelf langzaam in een staat van depressie of iets soortgelijks laten glijden is geen optie meer. Dus dan maar terug naar de mentale en spirituele gym, om daar nu niet alleen wat rek- en strekoefeningen te doen, maar alles van top tot teen onder handen te nemen.

Mijn gym

Meerdere malen per dag luisteren naar verschillende leraren die weten waar ze het over hebben. Wie dat zijn verschilt per periode, maar namen die veel de revue passeerden waren Michael Singer, Eckhart Tolle, Alan Watts, Esther (Abraham) Hicks, Jan Geurtz en Juno Burger. Ik luister(de) opnieuw en opnieuw omdat ik het tot in mijn core wil snappen. 

Natuurlijk is luisteren weinig waard als je er vervolgens niet mee doet. Dus ben ik ook gaan oefenen, oefenen en nog meer oefenen. Met vallen en opstaan gaat dat. 

Waarbij de focus voor mij nu heel erg ligt op het verzachten, aankijken en omarmen van alles wat ik tegenkom in mijn binnenwereld. De strengheid die ik ongemerkt heb ontwikkeld als het op mezelf aankomt mag eraf. 

Jouw gym

Dit is hoe ik het doe, maar ga maar eens na hoe jouw mentale en/of spirituele gym eruit zou zien? Wat helpt jou om uit een dal te klimmen? En herken je als je terugkijkt op bijvoorbeeld de afgelopen 5 jaar dat de periodes dat er van alles misging wellicht ook tot hele mooie dingen hebben geleid? Ben je je überhaupt bewust van jouw reactie op het moment dat tegenspoed bij jou om de hoek komt kijken? 

Het zal je verassen hoe interessant het is om dat bij jezelf te observeren. Wat gebeurt er? Ben je in verzet? Heb je er een oordeel over en zo ja, hoe voelt het voor je om dat oordeel te hebben?

6 maanden, grote sprongen

We zijn nu exact zes maanden verder en ik heb grote sprongen mogen maken. Sprongen in zelfliefde, in acceptatie en in overgave. Overgave aan het leven zoals het is. Ik ervaar steeds minder verzet tegen situaties die heus nog regelmatig voorbij komen. Because that’s life. Maar door het gebrek aan verzet geniet ik meer en waardeer ik meer. 

Ik heb onder andere ingezien dat het volstrekt nutteloos is om je te verzetten tegen het leven. Het is net als boos worden op de golven van de zee omdat ze niet rollen zoals jij had bedacht. Hoeveel impact denk je te maken als je al schreeuwend aan de kust staat met gebalde vuisten...? Precies: Nul komma nul.

Potjandoosie!

Hoe is het mogelijk dat zo’n rot gebeurtenis waarbij ik mijn hart in duizend stukjes uiteen voelde vallen, mij uiteindelijk op dit punt heeft gebracht waarop ik met tranen in mijn ogen kan zeggen: DANKJEWEL dat dit gebeurd is.

Dit was nodig. Dit hebben wij allemaal nodig. Heus niet altijd, maar zeker zo nu en dan. Om weer te kunnen luisteren, focussen, de roep van ons hart weer te kunnen verstaan en om stappen te maken. Stappen dichter naar onszelf. 

Met je rug tegen de muur? Lieve lezer, begrijp me niet verkeerd maar ik gun het je van harte!