Een vurige kinderwens en tegelijkertijd de angst dat je het misschien wel helemaal niet gaat trekken? Dat is voor hooggevoelige mensen helaas een veel voorkomend dilemma. Er is niets mooier dan het krijgen en hebben van een kind, maar oh, oh, wat kost het een energie.

Een droom in vervulling

Mijn lang gekoesterde kinderwens ging in 2018 in vervulling. Mijn dochter Norah werd geboren. Wat heeft zij mijn leven verrijkt, gewoon door simpelweg te zijn.

Juist die alledaagse momenten, zoals hoe ze altijd zo lief zit te neuriën in bad of lekker bij me komt kroelen op de bank. Ik zou er een boek over kunnen schrijven. Iets in de trant van ''trotse mama 2.0''.

Een kind opvoeden kost energie

Tegelijkertijd ben ik nog steeds de vrouw die de ene dag vol energie opstaat, om de volgende dag met twee - nul achter te beginnen. Waarbij dat laatste helaas een stuk frequenter voorkomt dan dat eerste.

Inmiddels is mijn dochter bijna vier jaar en loop ik nog altijd dagelijks tegen de beperkingen van mijn energielevel aan. Ze is een energieke, vrolijke kletskous. En zoals elke peuter, vraagt ook zij doorlopend mijn volledige aandacht. 

Gebroken nachten. Zij die wil spelen, terwijl ik het liefst even een dutje zou doen. Haar kletspraatjes door de dag heen. Drukke speeldates met haar vriendjes en vriendinnetjes. 

Het is een feit: Een kind opvoeden kost veel energie. 

Kinderwens of rust

Inmiddels is bij mij opnieuw een sterk verlangen ontstaan naar een tweede kindje. Dus rijst ook hier de vraag: ‘heb ik daar wel genoeg energie voor’?

Wat weegt zwaarder? Mijn verlangen naar een tweede kindje of behoefte aan rust? 

Pas nu zij wat ouder wordt en ook steeds meer zelf kan en doet, merk ik dat er weer ruimte ontstaat voor een invulling van mijn tijd die beter aansluit bij mijn schommelende energieniveau. Dus ja, wil ik dat weer overhoop gooien door aan een tweede te beginnen?

Als het zover is, dan gaat het vanzelf

Toen mijn dochter geboren werd, liep alles gewoon. Er is een bepaald mechanisme. Misschien zijn het de hormonen? Dat ervoor zorgt dat je gewoon doet wat er gedaan moet worden. 

Natuurlijk ben je moe, of er soms even helemaal klaar mee als je baby niet stopt met huilen. Maar vooral die eerste jaren heb ik weinig moeite gehad met het slaaptekort, de drukte of de verantwoordelijkheid. 

Je doet het gewoon. Je gaat gewoon. Voor je kind doe je alles.

Daar staat tegenover dat je een heleboel andere dingen bewust of onbewust naar de achtergrond parkeert. De focus ligt vooral de eerste periode voornamelijk op je kind en je gezin.

Ter overweging:

Het antwoord op de vraag of ik daadwerkelijk voor een tweede wil gaan, heb ik voor mijzelf nog niet gevonden. Dus ik zal niet pretenderen dat ik alle antwoorden heb.
Wel wil ik degenen die met ditzelfde vraagstuk worstelen een aantal overwegingen meegeven, die mogelijk kunnen helpen bij het maken van een keuze.

• Heb je een partner of sta je er alleen voor? En als je een partner hebt. Hoeveel is hij of zij in staat om bij te dragen aan de opvoeding, fysiek, mentaal, qua tijd etcetera.
• Zijn alle dingen waar je nu jouw dagen mee vult, zo belangrijk dat je ze wilt blijven doen? Of is er ook ruimte om tijdelijk afstand te nemen of een en ander op een lager pitje te zetten.
• Als je vooruit zou kunnen spoelen in de tijd en terugkijkt op jouw leven als 80-jarige, waar zou je dan graag op terug willen kijken? Is het krijgen van een (eerste, tweede, derde) kind daar onderdeel van?
• Heb je een stabiel netwerk om je heen dat kan bijspringen waar het nodig is?
• Hoe zit het met je werk? Heb je de mogelijkheid om tijdelijk minder uren te werken, of misschien zelfs structureel? 
• Wat voelt voor jou goed als het gaat om opvang? Hoeveel uur per week zou je jouw kindje willen en kunnen onderbrengen op de crèche, of bij opa en oma?
• Zijn er andere factoren waar je wel invloed op hebt, waarvan je weet dat ze je veel energie kosten? Zoals een ongezond eetpatroon, te weinig bewegen of andere gewoontes.

Volg je hart

Neem een belangrijke beslissing als deze niet over een nacht ijs. Denk er goed over na. Praat er over met mensen die jou goed kennen. En misschien wel als allerbelangrijkste advies: volg vooral jouw hart, want dat klopt altijd.