Een meer persoonlijke post dan je misschien van mij gewend bent. Transparant en licht leven is mijn credo. Want ik geloof in de enorme kracht die schuilgaat in het delen van je kwetsbaarheid. Dus deel ik mijn kwetsbaarheid met jou. Opdat we elkaar daarin mogen vinden.

Transparant en licht leven

Tot deze waardes voel ik mij aangetrokken. Hoe ouder ik word, hoe minder makkelijk ik er vanaf kan wijken, dat is wat constateer. Ook niet omwille van de goede vrede. Ik ben wie ik ben.

Al vrij jong was ik een persoon die stond voor waar ze in geloofde. Die niet schroomde om haar zwakke kanten te laten zien. Haar verdriet, verlangens en haar fouten. Als een rode draad loopt dat door mijn leven.

Zo stond ik op 1 juni 2021 op een podium tegenover onze gehele afdeling, ruim honderdtwintig man, te vertellen over Mijn Grote Verdriet.

Iedereen heeft een MGV in het leven, daar ben ik van overtuigd. Die ene situatie die jou zo diep heeft geraakt dat je sindsdien niet meer dezelfde bent. Die pijn die je altijd, al is het op de achtergrond, met je meedraagt. Meestal ook datgeen wat jou de krachtige mens heeft gemaakt die je vandaag de dag bent. Dat laatste en vooral hoe ik daar gekomen ben, dat was mijn centrale boodschap op 1 juni 2021.

Mijn Grote Verdriet

Mijn Grote Verdriet was ruim tien jaar lang een onvervulde kinderwens. Een wens die zo  intens was dat ik nergens anders meer aan kon denken. Nergens anders meer van kon genieten. Ik zag niet meer al dat mooie wat er wel was, alleen nog maar dat wat er niet was: een kindje. Een pijn die nergens anders mee te vergelijken is.

Hoe langer het uitbleef, hoe meer ik verlangde naar de dood. De enige reden dat ik er niet voor koos om mijn leven te beëindigen was mijn overtuiging dat wij mensen niet slechts eenmaal op aarde zijn en dan pats, boem, over en uit. Geen YOLO, maar meerdere levens leiden, hier en in de multidimensionale werkelijkheid.

Je leven beëindigen is niet meer dan uitstel. Je gaat over, komt weer terug in een ander lichaam en mag dan alsnog jouw pijn gaan doorleven en oplossen. Want dàt is waar we hier voor zijn. Ontsnappen aan jouw lessen is op zielsniveau niet mogelijk.

Dus er restte mij niets anders dan mijn pijn te dragen. Iedere dag opnieuw. Te leven in een lichaam dat niet deed wat het hoorde te doen.

Het antwoord, maar niet het einde

Afijn, wie dit platform al wat langer volgt weet dat het uiteindelijk is gelukt. Via IVF welteverstaan, om een prachtige gezonde dochter op de wereld te zetten. Waar ik elke dag van geniet en wie ik meer liefheb dan mijn eigen leven. Het antwoord op mijn gebeden.

Dankbaar als ik ben voelde ik een jaar of twee na haar geboorte al dat het nog niet af was. Een gevoel wat ik moeilijk kan omschrijven. Ik ervaar een ziel, een aanwezigheid, een mogelijkheid. Een die ik beschouw als een mogelijk toekomstig kindje. Het gevoel is zo ongrijpbaar dat zodra ik erover na begin te denken, het verdwijnt en de twijfel toeslaat. Voel ik dit echt of is het wat ik wil geloven?

Een tweede ronde?

Opnieuw loopt mijn leven anders dan voorzien. De relatie met de vader van mijn dochter hield helaas geen stand. Een nieuwe relatie is er niet. Zojuist ben ik vijfendertig jaar oud geworden. Ik merk dat wederom de combinatie van factoren, met in dit geval dus ook nog leeftijd, zorgt voor onrust, onmacht, verdriet en heel veel vragen.
Dat vertaalt zich bij mij, deels onbewust, in het willen sturen van situaties. Zonder dat ik het doorheb probeer ik mijn leven krampachtig een kant op te forceren om de kans op het in vervulling gaan te vergroten. Gooi daar bovenop dat ik verlang naar een partner die mij ziet in al mijn eigenheid, gekkigheid, intensiteit, hoge pieken en diepe dalen en het zowaar nog kan waarderen ook.
Die onrust en dat krampachtig willen forceren en sturen van mijn leven erken ik nu en dat wil ik niet meer. 

Ik wil het zo graag, daarom laat ik het los

Daarom heb ik zojuist voor mezelf een keuze gemaakt en ben ik niet bang om die te delen met anderen. Ik wil het ZO ontzettend graag, dus ga ik het bewust de komende zes maanden helemaal los laten. 

Waarom zes maanden hoor ik je denken? Waarom niet voorgoed, of voor langere tijd?

Misschien omdat die stap nu nog te groot voelt. Voor mij is het een enorme overwinning als ik zes maanden lang ga leven. Aan mezelf ga werken. Ga voelen. Ga ervaren wie er op mijn pad komt of blijft. Het leven gewoon laten ontstaan, in plaats van geforceerd een specifieke uitkomst trachten te creëren.

Om na afloop te evalueren wat dat met mij gedaan heeft, wat het mij heeft opgeleverd en na te denken over hoe verder.

Vergelijk het met het omgooien van je eetpatroon. Je kunt er gelijk voor kiezen om van een compleet ongezonde leefstijl van de een op andere dag over te gaan naar een dieet van sla en komkommer. Hoe groot acht je de kans dat je het volhoudt? ...Exact.

Schijncontrole

Dit is een keuze die voor mij te overzien is maar ook pijn doet. De schijncontrole loslaten. Controle die ik nooit gehad heb. Wij mensen creëren vaak constructies waardoor we denken grip te hebben op ons leven en de omstandigheden. Maar dit is niets anders dan schijn.

Dus ik sta mijn verdriet toe om gevoeld te worden. Geef alle emoties ruimte om te stromen.
Kijk stiekem ook uit naar hoe het gaat zijn en voel ergens een enorme opluchting: Ik hoef het niet meer allemaal te 'regelen'.

Ik zal mezelf vanaf vandaag de komende zes maanden zo vaak als nodig is herinneren aan het feit dat ik het volledig mag overgeven aan het Universum, in vertrouwen dat het leven, mijn leven, zich zal ontvouwen zoals ze bedoelt is. Met alle hoogtes en dieptes die daarvoor nodig zijn en met iedere mogelijke uitkomst.

Waarom deel ik dit? Omdat ik een plek wil creëren waar gevoelige mensen zich thuis voelen. Waar ze zien dat het gras niet groener is aan de overkant, maar dezelfde dorre, kale plekken kent. Waar ze zich gesterkt voelen en geïnspireerd raken om zichzelf en hun gevoeligheid in alle zachtheid te omarmen. Dat is mijn missie.

Jouw MGV

Mijn vraag aan jou is, wat is jouw MGV? Heb je voor jezelf een manier gevonden om daarmee te dealen? Heb je ervaring met het loslaten van iets wat je eigenlijk helemaal niet los wilde laten? Zo ja, wat heeft het je opgeleverd?

Mocht je je in een soort gelijke situatie bevinden, weet dan dat je nooit de enige bent. Put kracht uit de verhalen van anderen. Zoek medestrijders op.

Ontdek met vallen en opstaan wat een enorme power er in jou schuilgaat.

Jouw MGV, jouw proces van loslaten, jouw kwetsbaarheid en uiteindelijk jouw kracht.

Vanuit hier wens ik jou, evenals mijzelf, heel veel Licht en Liefde toe.

Namaste