De dag dat mijn lichaam ‘stop’ zei: Een intense reis naar zelfzorg en grenzen.

Een verhaal over hoogsensitiviteit, overspannen zijn, een ambulance rit naar de spoedeisende hulp en waarom het al een half jaar stil is op EASE your senses.

Ik heb niks meer te geven

De afgelopen maanden voel ik sterk de behoefte om alleen te zijn. Tegen vrienden en kennissen die voor de zoveelste keer vragen wanneer we weer eens afspreken hoor ik het mezelf zeggen. 

Vaak krijg ik als reactie dat ze het knap vinden dat ik mijn grenzen zo goed aangeef en gelukkig ook dat ze het respecteren. Of het echt knap is weet ik niet. Noodzakelijk eerder en vooral onvermijdbaar. Want ik voel aan alles dat de koek op is. Ik heb even niks meer te geven. Mijn lijf zegt nu gewoon: ‘nee’.

Mijn ziekenhuis avontuur

Halverwege de maand maart zat ik op een zondag avond niets vermoedend te mediteren voor het slapengaan gaan. Mijn dochter lag boven te slapen en ik wilde nog even snel ontspannen voor ik naar bed ging. Een bekend fenomeen voor mij, de hele dag mezelf voorbij rennen om dan, mits er nog tijd is, even snel mijn systeem de kans te geven om af te schakelen en dan hup naar bed. 

Dit keer ging mijn hart meer tekeer dan ik gewend was. Ik voelde wat druk op mijn borst en dacht een opkomende paniekaanval te herkennen dus deed ik wat ik mezelf heb aangeleerd: er gewoon naartoe gaan met mijn aandacht, rustig blijven, wetende dat het vanzelf weer over gaat.

Dit was anders. De druk op mijn borst nam alsmaar toe, ik kreeg het benauwd, begon te trillen en te zweten en raakte uiteindelijk toch in paniek omdat ik volledig de controle over mijn lichaam kwijt leek te zijn. Mijn vriendin had ik al ingeseind om stand by te blijven omdat ik het niet helemaal vertrouwde.

Toen de druk op mijn borst op een gegeven moment zo heftig werd wist ik het zeker: Ik moest 1-1-2 bellen. 

1...1...2.. help!

Vanwege het hevige trillen kon ik moeilijk uit mijn woorden komen. Toch lukte het me met veel moeite om te vertellen waar ik woonde en dat ik belde vanwege een toenemende druk op mijn borst. Ik volgde de instructies en ging op de woonkamervloer zitten wachten tot ze kwamen. Tijdsbesef had ik niet want in mijn beleving stonden ze nog geen minuut later voor mijn neus in de woonkamer, waar ik huilend en trillend naast een emmertje zat.

Diep respect heb ik gekregen voor al het ambulancepersoneel! Zo goed werd ik opgevangen dat ik ondanks mijn enorme angst op dat moment, het vertrouwen had dat ik in hele goede handen was. 

Hyperventilatie deluxe?

De duidelijke instructies van het ambulancepersoneel hielpen mij erdoorheen. Al gauw werd mij verteld dat er zeer waarschijnlijk niets ernstigs aan de hand was. Omdat mijn aanval, of hoe ik het ook noemen moest zo lang duurde (inmiddels weet ik achteraf, op dat moment al ruim 1,5 uur) wilden ze mij voor de zekerheid toch mee nemen naar de SEH. Ik wilde niets liever want de druk op mijn borst en alle andere verschijnselen waren nog onverminderd en daarmee mijn angst dus ook. Na een groot deel van de nacht op de Spoedeisende hulp te hebben doorgebracht en de nodige testjes te hebben ondergaan, was de eindconclusie dat het waarschijnlijk hyperventilatie was die uren aanhield en veroorzaakt door stress. En omdat je buiten levensgevaar bent, sta je dan binnen een half uur, zonder verdere instructies weer buiten. Inmiddels was na vele uren de druk eindelijk wel afgenomen dus voelde het ook goed om weer naar huis te gaan.

De grens over

Deze gebeurtenis was een wake-up call en de start van een hele nieuwe fase in mijn leven. Want tot op dat moment had ik alle alarmbellen en signalen blijkbaar vrolijk kunnen negeren en missen. Sinds mijn ziekenhuisavontuur is dat rigoureus veranderd. Mijn lichaam heeft de regie teruggenomen. Het zegt nu ‘als jij geen rust neemt en niet voor jezelf zorgt, dan breng ik je wel tot stilstand.’

Zo breng ik dus nu mijn dagen door als een 80-jarig vrouwtje. Waar ik voorheen al dacht weinig energie te hebben, ben ik nu tot het inzicht gekomen dat het nog erger kan. Ik sta op, volg mijn ochtendroutine en ben dan al weer uitgeput. Zo zijn mijn dagen gevuld met iets doen en even rusten, iets doen en weer rusten. Zolang ik dat aanhoud, kom ik de dag redelijk door. Doe ik dat niet, dan betaal ik de volgende dag door te starten met NOG minder energie.

Een goede vriend van mij zei tijdens een wandeling: ‘Ja, Lenore, de grens overgaan is niet zo moeilijk, maar de weg terug is een flink stuk langer’. Hij had gelijk.

Hoogsensitief en overspannenheid

Natuurlijk ga je nadenken als je overspannen bent, of in mijn geval vrij dicht tegen een burn-out aan zit. Hoe ben ik hier beland? Had ik dit kunnen voorkomen?

Een hele reeks aan nieuwe inzichten heb ik mogen ontvangen de afgelopen maanden waarvan ik er zo nu en dan wat met jou als lezer hoop te delen.

Feit is dat we allemaal een Breaking point hebben, geen mens is daarop uitzondering. Feit is ook dat als je hoogsensitief bent, prikkelgevoelig, het herkennen en bewaken van je grenzen nog vele malen belangrijker is dan wanneer je dat niet bent. Om de simpele reden dat jouw systeem elke dag veel meer prikkels te verwerken heeft dan andere mensen en sneller overbelast is.

'Ik ben zo moe'

Dat overbelasten kun je een hele lange tijd volhouden zonder dat je er erg in hebt. 

Zo ging het ook bij mij, jarenlang steeds harder gaan rennen, steeds ‘productiever’ worden, de hele dag door multitasken, dat als een soort sport gaan zien en ondertussen niet of nauwelijks pauze nemen. Ja, heus wel eens een dagje maar ik bedoel echt vakanties inlassen waarin ik mezelf de ruimte gaf om te resetten. Dat deed ik niet. De afgelopen zes jaar, eigenlijk sinds ik moeder ben geworden, hoor ik mezelf zeggen hoe moe ik ben en hoe ik het liefst zes maanden vrij zou willen nemen om ergens alleen op een eiland in een hangmat te liggen. Diep van binnen wist ik dus eigenlijk heel goed waar ik behoefte aan had: Mijn systeem tot rust brengen. Helaas deed ik dat niet en dus doet mijn lichaam het nu voor mij.

Op zoek naar een nieuwe modus

Nu staat alles in het teken van een nieuwe modus vinden die wel werkt en waarmee ik wel kan opladen. Zodat ik langzaam maar zeker weer op kan bouwen naar een normaal energieniveau. Heel eerlijk? Ik heb hem nog niet gevonden. Wel doe ik er alles aan; fysiotherapie, psycholoog, cranio sacraal therapie, acupunctuur, wandelen in de natuur en verder vooral rusten. Heel veel rusten.

Het is een fase van mijzelf opnieuw ontdekken. Want voor iemand die haar identiteit grotendeels ophing aan haar productiviteit is een hele belangrijke vraag: ‘Wie ben ik zonder dat alles?’, ‘wat blijft er van mij over’?

Heb ik straks nog wel vrienden als ik weer energie heb om erop uit te gaan en met mensen af te spreken?

Hopelijk tot gauw!

Voor nu verblijf ik met al deze vragen en is mijn enige focus om dicht bij mezelf te blijven, steeds opnieuw te centreren in mijn lijf, te voelen wat in dat moment goed voelt en daarnaar te handelen.

Over de toekomst van EASE your senses: ik ben nooit uitgeschreven en hoop op een zeker moment ook weer mooie gesprekken op te mogen nemen.

Lieve lezer, ik wens je vanuit deze bijzondere, leerzame staat heel veel liefde toe en hoop je hier terug te blijven zien.